ACL (رباط صلیبی قدامی)
ACL (رباط صلیبی قدامی) نواری بافتی داخل زانو است و زمانی که کشیده یا پاره شود، آسیب می بیند. این اتفاق زمانی روی می دهد که همزمان با دویدن یا پریدن، چرخش سریع یا حرکت ناگهانی رخ دهد.
ACL سالم به همبستگی استخوان های زانو و ثبات زانو کمک می کند. آسیب این رباط ممکن است با مشکلاتی در اعمال فشار به زانو، راه رفتن یا ورزش کردن همراه باشد.
در صورتی که ACL دچار کشیدگی یا پارگی خفیف شده باشد ممکن است با کمک پزشک و فیزیوتراپی به مرور زمان بهبود یابد. اما در صورت پارگی کامل، بخصوص در مواردی که فرد جوان است یا قصد دارد به فعالیت های ورزشی خود ادامه دهد، ممکن است لازم باشد جایگزین شود. در صورتی که شخص مسن تر است یا فعالیت کمتری دارد، ممکن است پزشک درمان هایی را توصیه کند که مستلزم جراحی نیستند.
پزشک رباط پاره شده را از زانو برداشته و آن را با بافت جدید جایگزین می کند. هدف از این اقدام این است که زانو مجدداً پایدار شده و دامنه حرکتی که پیش از آسیب دیدگی داشت را بازیابد.
معمولا برای ACL از جراحی آرتروسکوپی استفاده می کنند. این بدان معنی است که آن ها از طریق برش های کوچکی در اطراف زانو، ابزارهای ظریف و دوربینی را به آن وارد می کنند. اسکار پوستی ناشی از این روش کمتر از جراحی باز زانو است.
پس از اینکه پزشک ACL پاره شده را برداشت، تاندون را در جای آن قرار می دهد. (تاندون ها عضله را به استخوان متصل می کنند.) پزشک ممکن است تاندون را حین جراحی از بخش دیگری از بدن (مانند زانو، همسترینگ یا ران) بردارد. یا ممکن است از تاندون اهدا کنندگان متوفی استفاده کند. هر دو نوع عملکرد خوبی دارند. قرار گرفتن تاندون درون زانو به عنوان پیوند شناخته می شود.
پزشک پیوند را در نقطه مناسب قرار داده و دو سوراخ به نام “تونل” ایجاد می کند. یکی از آن ها در استخوان بالای زانو، و دیگری در استخوان زیر آن ایجاد خواهد شد. سپس پزشک پیچ هایی را در تونل ها قرار داده و پیوند را در جای خود ثابت نگه می دارد. این مانند نوعی پل عمل می کند که لیگامان جدید با روند بهبودی روی آن رشد می کند. رشد کامل ACL جدید ممکن است ماه ها بطول بیانجامد.